Wie in Nederland had bij de eerste uitbraak van corona in februari 2020 kunnen bedenken dat we nu, bijna 2 jaar later nog steeds in de greep zijn van dit ongrijpbare virus? Horecaondernemers en eigenaars van niet-essentiële winkels die vlak voor de Kerst in een derde lockdown werden gestort, zagen hun hoop om met de decembermaand hun eerdere omzetverlies enigszins te compenseren, opnieuw in rook opgaan. Ook kappers, nagelstylisten, pedicures – vaak kleine zelfstandigen – konden de omzet in de drukste maand van het jaar weer op hun buik schrijven. En ja, er zijn compensatieregelingen, die sommigen die er géén recht op hadden ook listig en op grote schaal wisten te misbruiken. Maar als je als kleine zelfstandige toevallig een man hebt met een inkomen boven bijstandsniveau, dan heb je nergens recht op en kun je alleen nagelbijtend afwachten tot het OMT het kabinet adviseert dat het weer verantwoord is om open te gaan. Eigenlijk is het nog een wonder dat iedereen het – zij het met het nodige gemopper – opnieuw gelaten heeft geaccepteerd. Want tja, de zorg. Die mag niet overbelast raken. Maar ze zijn het al jaren, overbelast en uitgeknepen door stelselmatige bezuinigingen en het mislukte mirakel ‘marktwerking’. En dat is de laatste twee jaren pijnlijk aan het licht gekomen.
Veerkracht
Van Nederlanders kun je veel zeggen, maar niet dat ze niet veerkrachtig zijn. Maar het elastiek lubbert langzaam maar zeker wel uit. Niet alleen staan onze gezondheid en onze financiën onder druk, maar ook de kwaliteit van ons dagelijkse en sociale leven. Ouderen en alleenstaanden worstelen met eenzaamheid. Dat geldt ook voor jongeren die beperkt worden in hun sociale contacten en niet te vergeten voor thuiswerkers die hun collega’s de afgelopen 2 jaren niet of nauwelijks zagen. We leefden de laatste decennia in een individualistische samenleving, waardoor de sociale cohesie in de maatschappij achteruit holde.
Maar er is ook goed nieuws te melden. Er zijn door corona fantastische initiatieven opgebloeid. Buren die weer naar elkaar omkijken en boodschappen halen of eten brengen. Buurtwerkers die allerlei creatieve manieren vinden om jongeren toch te bereiken en portiekgesprekken organiseren of buurtwandelingen. Ondernemers die op de meest inventieve manieren toch omzet wisten te genereren via afhaalmaaltijden, online workshops, windowshoppen en thuisbezorging.
Misschien is dat wel het mooie aan deze hele pandemie, dat we weer beseffen dat we het sámen moeten klaren. ‘Luctor et emergo’ is de lijfspreuk van de provincie Zeeland en betekent: Ik worstel en kom boven. Dát hebben niet alleen de Zeeuwen, maar ook de rest van de Nederlanders inmiddels wel bewezen.
Geschreven door: Betty Nijenhuis
